Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ… ΤΟ ΤΟΛΜΑΣ?

Που καταντήσαμε λοχία… να θες π.χ. για να πας οδικώς μέχρι τη Θεσσαλονίκη από την Αθήνα και μάνι μάνι να σου ζητάνε 24 ολόκληρα ευρώ για διόδια, χώρια τα καύσιμα για τα 450 περίπου χλμ που μας χωρίζουν. Δυο χρόνια πριν, το κόστος των διοδίων ήταν για την ίδια διαδρομή περίπου στα 15€ και της βενζίνας στο 1€ σκάρτα, ποσά που τώρα μας φαίνονται κοψοχρονιά, σε σχέση με τις αυξήσεις που διαρκώς επιβάλλονται στη χρήση του οδικού δικτύου της χώρας, βάσει των οικονομικών συμφωνιών που έχουν υπογράψει οι ιδιώτες/κατασκευαστές και εκμεταλλευτές της δημόσιας περιουσίας για 30 ακόμη χρόνια που θα τους τρώμε στη μούρη, κάθε φορά που θα τολμάμε να βγούμε με το όχημά μας εκτός των ορίων της περιοχής που ζούμε.

Ή από την άλλη, αν θέλεις να διασχίσεις τη χώρα προς δυσμάς και πάρεις την Νέα Εθνική Οδό Αθηνών Πατρών, τότε θα βρεθείς από το κακό στο χειρότερο, έχοντας να περάσεις από μια διαδρομή χωρίς τα στοιχειώδη προστατευτικά μέτρα (φωτισμός, διαχωριστικά τοιχία, επαρκή σήμανση, σωστή χάραξη και κατασκευή του οδοστρώματος κλπ) και με τους φαρισαίους των διοδίων παρόντες για να σου πάρουν τον οβολό προς αποπεράτωση του έργου που σαν άλλο γεφύρι της Άρτας, «ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν…». Η αίσθηση να φτάνεις στο λιμάνι της Πάτρας από το εξωτερικό, όπου τα επίπεδα οδικής ασφάλειας είναι μακράν των δικών μας Βαλκάνιων δρόμων για τους αραμπάδες και να εισέρχεσαι στην εθνική είτε μέρα, είτε νύχτα, το αποτέλεσμα είναι πως σε πιάνει η ψυχή σου με αυτά που αντικρίζεις από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα και μέχρι να φτάσεις στα διόδια του Ισθμού στη Κόρινθο.



Εκεί είναι που λες, μα καλά με τέτοια χάλια θέλουν να πληρώνουμε και διόδια και δεν κάνουν τόσα χρόνια τίποτα για να κατασκευάσουν ένα σωστό εθνικό δρόμο διεθνών προδιαγραφών? Φαντάζομαι ότι όταν οι ανυποψίαστοι ταξιδιώτες από την Ευρώπη που έρχονται στην Ελλάδα με το ιδιωτικό τους μέσο μετακίνησης, πέραν όσων τους έχουν δελεάσει για να επισκεφθούν τη χώρα μας, έρχονται αντιμέτωποι με την προχειρότητα, την επιπόλαια οδική συμπεριφορά των συμπατριωτών μας και την αδιαφορία της πολιτείας για την δημιουργία τέτοιων υποδομών που θέλοντας και μη, να σέβεσαι και τα κόστη που απαιτήθηκαν για την αποπεράτωσή τους, ως πολίτης και χρήστης τους.

Είχαμε ακούσει κάποια χρόνια πριν ότι μεμονωμένοι - αγανακτισμένοι από αυτήν την κατάσταση πολίτες-, αρνούνταν να καταβάλλουν το κόμιστρο των διοδίων στην Αθηνών Πατρών με την αιτιολογία ότι ο δρόμος αυτός, δεν πληροί τις προδιαγραφές ασφαλείας των ευρωπαϊκών αυτοκινητοδρόμων ταχείας κυκλοφορίας, γι’ αυτό και δεν δικαιούνται να εισπράττουν διόδια από έναν μη ολοκληρωμένο έργο. Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν να σκεφθώ πως αυτοί οι άνθρωποι είχαν μεν δίκιο, αλλά είχαν ακόμα μεγαλύτερο θάρρος ή θράσος (ανάλογα το πώς το βλέπει κανείς), για να σηκώσουν το κεφάλι ενάντια σε συμφέροντα που λυμαίνονται τα χρήματα των φορολογουμένων επί δεκαετίες.



Χρόνο με τον χρόνο, έπαψε να αποτελεί είδηση η «ανυπακοή» των ολίγων, γιατί το κράτος (αυτός ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια), πέραν της αναλγησίας του στην εκπλήρωση των κοινωνικών αναγκών των πολιτών του, υπερασπίζεται σθεναρά και με αδιαφανείς διαδικασίες, τα καλά και συμφέροντα του μηχανισμού στήριξής του, μέσα από την αλληλοχρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου, που παραμένει αλώβητο από τις αναταράξεις και επιπτώσεις της πτώσης του βιοτικού επιπέδου των υπολοίπων (πληβείων) φορολογούμενων αυτής της μπανανίας.

Τρανό παράδειγμα, η υπερψήφιση το 2008, του νόμου Σουφλιά (του γνωστού βλάχου πολιτικού που διακήρυττε την ακεραιότητα του, αλλά μπροστά στο χρήμα έγινε και εκείνος οσφυοκάμπτης και έφυγε εν μια νυκτί από την πολιτική γεμάτος απαξίωση από τους ψηφοφόρους, για να αποφύγει ποινικές διώξεις) και από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ και της αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, που έδινε το δικαίωμα εκμετάλλευσης των διοδίων από ιδιώτες για 30 χρόνια, με υποχρέωση συντήρησης και επέκτασης του οδικού δικτύου που διαχειρίζονται, μέσα από τη χρηματοδότηση από τις επάλληλες αυξήσεις των κομίστρων, σε τμήματα τόσο παραδομένα στη κυκλοφορία, όσο και όσα ακόμα τελούν υπό κατασκευήν και δεν δικαιούται να επιβάλλουν διόδια εκεί. Αλλά θα μου πείτε, αυτή η φάση είναι σαν τα περίφημα 090 τηλέφωνα που έδωσε ο ΟΤΕ προς εκμετάλλευση από τρίτους. Αφού εισέπραττε ποσοστό επί των κερδών, τι τον ένοιαζε αν τα κόστη ήταν υψηλά, ή γινόταν άσκοπη χρήση από τους χρήστες των γραμμών? Το ίδιο ισχύει και σε αυτή τη περίπτωση, αφού ο κρατικός κορβανάς είναι συμμέτοχος στα κέρδη επί των διοδίων, σκασίλα του μεγάλη αν φτάσεις να πληρώνεις, εσύ μαλάκα Έλληνα, τα μαλλιοκέφαλά σου για να σου υπόσχονται τη παράκαμψη του Μαλλιακού, ή την διέλευση των Τεμπών μέσω σήραγγας ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο «μπιχλιμπίδι» θα σου κουνήσουν μπροστά στη μούρη σου για να σε θαμπώσουν, ανόητε ιθαγενή της Μπαμπουανίας τον καιρό του Κολόμβου!

Εδώ λοιπόν τίθεται και το ερώτημα που με απασχολεί ήδη από τον τίτλο αυτών των προβληματισμών, αν τολμάμε να ξεβολευφτούμε από την γνωστή μας δεύτερη φύση του ωχαδελφισμού και να γίνουν οι χίλιοι «ανυπάκουοι» οδηγοί που δεν πληρώνουν διόδια, π.χ. 10 χιλιάδες και σύντομα 100 χιλιάδες και πάει λέγοντας, καθώς θα αψηφήσουν τη ενοχική φοβολογία περί των ευθυνών για τη χρεοκοπία της χώρας και θα αποδώσουν τα του Καίσαρος, τω Καίσαρι, σε αυτούς που κεκλεισμένων των θυρών εξυπηρετούν άλλων συμφέροντα, πέραν αυτών που υπαγορεύει το δημόσιο αίσθημα.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να οδηγήσουμε σε κάποια από τις Εθνικές μας Οδούς που κάθε άλλο παρά ασφαλείς δρόμοι είναι, θα βγούμε από το αυτοκίνητό μας και θα σηκώσουμε τη μπάρα, σε ένδειξη δυσαρέσκειας? Ή θα δώσουμε τα 5,90€ για να χρηματοδοτήσουμε τη κατασκευή των υπόγειων σηράγγων στα Τέμπη, όταν ακόμα χρησιμοποιούμε τον ίδιο δρόμο που κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 60 και ακόμα ενώνει τη χώρα μέσα από ένα στενό πέρασμα?



Θα δίνουμε 1,40€/διαδρομή για να μπούμε στα πεπαλαιωμένα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όταν αυτά ειδικά απευθύνονται στα λαϊκά εκείνα στρώματα που δεν έχουν άλλο τρόπο μετακίνησης, εκτός από αυτά? Θα γίνουμε «τσαμπατζήδες» από άποψη ή από ανάγκη? Θα τολμήσουμε να πούμε κατάμουτρα στον Καισαρίσκο που μιλά εκ του ασφαλούς, επ’ ονόματι των συμφερόντων που εξυπηρετεί η αμετροεπής του συμπεριφορά, πως «δεν δικαιούται δια να ομιλεί», όπως έλεγε και ο μακαρίτης-συναγωνιστής του Μένιος Κουτσόγιωργας το βρώμικο ΄89, γιατί πολύ απλά εμείς οι υποταγείς του 3 και 60, ΜΑΖΙ ΔΕΝ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ. Τα έφαγαν όλοι μαζί εκείνοι που εύπιστα τους ψηφίζαμε και χρηματοδοτούσαμε για να μας «σώσουν» και να μας «εξυγιάνουν» από τη κακοδιαχείριση των δημοσίων πόρων και την αποτροπή εισροής ξένου κεφαλαίου μέσα από ευκαιρίες επενδύσεων, οι ξεφτίλες εθνοσωτήρες και καλά.



Πότε θα καθίσουμε και εμείς μπροστά στη Βουλή, με βάρδιες σε σκηνές, όπως οι Αιγύπτιοι που έτσι αγωνίστηκαν για την αποπομπή του τέως προέδρου Μουμπάρακ από το ύπατο αξίωμα που κατείχε από το 1979 και τελικά επέτυχαν, γιατί προείχε το κοινό καλό και όχι το ίδιο συμφέρον που εμείς προβάλουμε, γι’ αυτό και αντιδρούμε μουδιασμένα στα ραπίσματα ανάξιων κυβερνώντων, μήπως θιγεί το βόλεμά μας?

Link: epitropesdiodiastop.blogspot.com

Marialena, 16/02/2011

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

My Valentine

Είναι να απορείς πως μια συγκεκριμένη ημερομηνία στο ημερολόγιο, όπως αυτή της 14ης Φεβρουαρίου, έχει τέτοιον αντίκτυπο στο κοινωνικό υποσυνείδητο. Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ή αλλιώς "των ερωτευμένων", μια ξενόφερτη γιορτή, που όμως έχει κατορθώσει να μας αγγίζει όλους με τον τρόπο της.

Θα μου πείτε "βλακείες, όταν είσαι ερωτευμένος, γιορτάζεις κάθε μέρα..." και άλλα τέτοια παρόμοια, αλλά τι κάνει να χτυπάει η καρδιά μας δυνατά, ειδικά στις 14 Φεβρουαρίου? Για εμάς τις γυναίκες, ίσως το γεγονός ότι περιμένουμε και προσδοκούμε να αισθανθούμε για μια ακόμη φορά οι εκλεκτές στη καρδιά των αγαπημένων μας και αυτό επιβεβαιώνεται μέσα από τη χειρονομία τους, προσφέροντας ένα λουλούδι, μια κάρτα, ένα δωράκι τέλος πάντων, που δείχνει ότι δεν μας έχουν ξεχάσει, ότι κάτι σημαίνουμε γι' αυτούς ακόμα.

Για τους άνδρες, από όσο έχω καταλάβει, πέραν από το γεγονός ότι τους προκαλεί αμηχανία η εκδήλωση των συναισθημάτων τους, ειδικά σε τέτοιες περιστάσεις, βρίσκουν και εκείνοι τον τρόπο να εισπράξουν τον έρωτα της αγαπημένης τους, μέσα από το ερωτικό παιχνίδι, την χαρά που εκδηλώνουν όταν τους προσφέρουν ένα δώρο επί τη ευκαιρία, τη μαγεία της στιγμής όπου οι σύντροφοί τους παραδίδονται στη δίνη των αισθήσεών τους για να μοιραστούν τη στιγμή οι δυο τους.

Τον Βαλεντίνο τον γνώρισα από μια αγαπημένη φίλη από την Αμερική, που πολλά χρόνια πριν, καθώς αλληλογραφούσαμε, μου έστελνε κάρτες με την ευγνωμοσύνη της για τη φιλία μας, τις οποίες φύλαξα με αγάπη στο συρτάρι των αναμνήσεών μου, όμως την Ημέρα των Ερωτευμένων, αν θέλετε, τη "γιόρτασα" δυο φορές, μέχρι τώρα, στην ενήλικη ζωή μου με ανάμεικτα συναισθήματα.

Τη πρώτη γιατί ούσα ερωτευμένη εκείνη την εποχή, ο εκλεκτός της καρδιάς μου τότε, εκεί που είχα παρασυρθεί στην αίσθηση της ημέρας, με επανέφερε στη πραγματικότητα, όταν πηγαίνοντας έξω για φαγητό, οι τιμές του φάνηκαν ακριβές και προσγειώθηκα ανώμαλα στα καθ' ημάς, ενώ τη δεύτερη, χρόνια μετά και σε άλλες συνθήκες και πρόσωπα, μας βρήκε σε ένα ξύλινο σπιτάκι στη κορυφή ενός βουνού, όπου κάτω από τις βαριές κουβέρτες και τα πολλά ρούχα που φορούσαμε για να μην κρυώνουμε, ο ένας έδωσε το πρώτο αναμνηστικό στον άλλον, που ακόμα και τώρα θυμίζει εκείνη τη περίσταση.

Φέτος θέλω να αφιερώσω σε όλες και όλους σας αυτό το πανέμορφο τραγούδι, με τα τόσο σημαντικά νοήματα που εκφράζει και την ευαίσθητη ερμηνεία της Martina McBride. Αν μπορείτε, αν θέλετε, μη μιζεριάσετε, είτε έχετε κάποιον στη σκέψη σας, είτε ακόμα όχι. Το να πεις "σ' αγαπώ" με όλη σου τη καρδιά στους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή σου, μη περιμένεις να ξημερώσει 14 Φεβρουαρίου για να το εκφράσεις.



Ladies and gentlemen, αγκαλιαστείτε, φιληθείτε, κάντε κάτι που ξέρετε ότι κάνει τον άλλον άνθρωπο στη σχέση σας ευτυχισμένο και σας ακόμα περισσότερο, αγαπηθείτε, ερωτευθείτε ξανά και ξανά το κορμί που σας ταξιδεύει στην αθανασία της ψυχής, σαν σμίγετε. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι μίζερη και μια τέτοια μέρα μπορεί να το αποδείξει περίτρανα.

My Valentine και μη φοβάστε να αγαπήσετε και να αγαπηθείτε, όποια και αν είναι η περίσταση που σας το υπενθυμίζει κάθε φορά και κάθε μέρα!

Marialena, 13/2/2011

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Back in 1990

Ήταν το καλοκαίρι του 1990, όταν ερωτεύτηκα στην Αγγλία όπου βρισκόμουν, δυο τραγούδια που έχω συνδέσει με εκείνη την εποχή και μου θυμίζουν τόσα...

Το πρώτο ήταν το Close to you του Maxie Priest, ένα drum & bass κομμάτι της μουσικής σχολής που δημιούργησε τότε ο Jazzy B, που μπήκε στη καρδιά μου με τον ρυθμό και τη χαρακτηριστική ερμηνεία του τραγουδιστή και με ξεσήκωνε, κάθε φορά που το άκουγα από το ραδιόφωνο.



Την μετεφηβική μου και απροσδόκητη μετάβαση προς τον κόσμο των ενηλίκων, χαρακτήρισε μια συγκλονιστική μελωδία, που ακόμα και τώρα με κάνει να ανατριχιάζω, το Still got the blues του Gary Moore. Η βραχνή φωνή του που συνόδευε την κιθάρα που κεντούσε μοναδικά τις νότες και τις εξέπεμπε σαν ηλεκτρικά κύματα μέσα στα κύτταρα μου, έκανε αυτό το τραγούδι μοναδικό!



Στη πορεία θέλησα να ανακαλύψω περισσότερο τον καλλιτέχνη Moore και έτσι μυήθηκα στα τραγούδια του κιθαρωδού Ιρλανδού από το Μπέλφαστ. Empty rooms, Walking by myself, Separate ways κά.







Τραγούδια ενός μοναχικού bluesman, ενός γνήσιου τέκνου του ροκ που εμπνεύστηκε από τη μαύρη παράδοση για να δημιουργήσει αυτά τα αριστουργήματα με την ηλεκτρική χροιά της κιθάρας του και που ακόμα και τώρα που τα απολαμβάνουμε αποσπασματικά στο βίντεο, μας μεταφέρουν την ένταση και τη μαγεία των συναισθημάτων που ξεχύνονται από το παίξιμο και την ερμηνεία του επί σκηνής.

Το άκουσμα της αναγγελίας του αιφνίδιου θανάτου του Gary Moore σε ηλικία 59 ετών λίγες μέρες πριν, με γέμισε θλίψη, γιατί μαζί με τους Jimi Hendrix, BB King, Eric Clapton, Slash, Carlos Santana, The Edge, George Harrison, Marc Knopfler κλπ, αποτελούν τις χαρακτηριστικά σημεία αναφοράς που συνδέουν το σήμερα με τις απαρχές της ροκ μουσικής, όλοι εκείνοι που κατάφεραν με τις προσωπικές τους ερμηνείες να καθιερώσουν την ηλεκτρική κιθάρα, ως αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής μας κουλτούρας.

Ελάτε να ταξιδέψουμε καταμεσής μιας νύχτας σαν κι αυτή, στις μελωδίες αυτές, με τα μάτια κλειστά, γυρίζοντας πίσω στο 1990 και όσα νιώσαμε τότε με τα συγκεκριμένα ακούσματα παρέα. Ελπίζω Gary, εκεί στη γειτονιά των αγγέλων που τώρα τριγυρνά η ψυχή σου, να έχεις τη κιθάρα σου παρέα, γιατί τα ουράνια θα είναι πολύ πιο βαρετά χωρίς τη μουσική σου...

Marialena, 10/2/2011