Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

LE CIRQUE INVISIBLE - Το Αόρατο Τσίρκο

Είχα καιρό να νιώσω ψυχική ανάταση από κάποιο θέαμα και αυτό συνέβη μετά τη λήξη της παράστασης του Αόρατου Τσίρκου χθες το βράδυ, στον ολοκαίνουργιο, υψηλής τεχνολογίας και αισθητικής, χώρο πολιτισμού στην Αθήνα, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ωνασείου Ιδρύματος, στη Λεωφόρο Συγγρού.

Το Αόρατο Τσίρκο λοιπόν, με πρωταγωνιστές τον Jean-Baptiste Thierree και τη Victoria Chaplin, ζευγάρι στη σκηνή αλλά και στη ζωή, μας προσέφερε ένα θέαμα ασυνήθιστο, μαγευτικό, αστείο μα και φανταστικό, έτσι όπως ξέρουν οι δυο καλλιτέχνες από την Ελβετία. Ο Τιερί, σαν άλλος σαλτιμπάγκος και παλιάτσος από τα χρόνια του Μεσαίωνα μέχρι τον 20ο αιώνα, προκαλούσε αβίαστα το γέλιο μέσα από τα "μαγικά" του κόλπα ή τις μεταμφιέσεις του, ενώ κέρδισε το κοινό με το ευρωπαϊκό του χιούμορ που λεπτό και ευφάνταστο, μας έκανε να διασκεδάζουμε με τη ψυχή μας, με τα θεατρικά του νούμερα.

Μαζί του, η Βικτόρια Τσάπλιν, αιώνια έφηβη στο παρουσιαστικό της, που με την εμβληματική της μορφή και το εύπλαστο σώμα, κινείτο στη σκηνή σαν αερικό που μεταμορφωνόταν σε πλάσματα μαγικά, ύπτατο ως ακροβάτιδα και μας θύμιζε ανατριχιαστικά τον πατέρα της Charlie καθώς το πρόσωπό της ακτινοβολούσε ενώ ενσάρκωνε τις μεταμορφώσεις της μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας!



Οι δυο ώρες που διάρκεσε η παράσταση, κύλησαν απνευστί, ενώ στο τέλος ένα χαμόγελο που ακτινοβολούσε τη γεμάτη αίσθηση που νιώθαμε, είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό μας! Κόντρα στην ευτέλεια των βαλκάνιων δικών μας κωδίκων για το χιούμορ και τις λαϊκές παραστάσεις, οι δυο αυτοί σπουδαίοι καλλιτέχνες, συνοδεία ιδιαίτερων μουσικών ακουσμάτων, μας οδήγησαν σε ένα ταξίδι στον χρόνο, μέσα από τον ονειρικό τους κόσμο!

Για τον λόγο αυτό, δεν βρίσκω καλύτερο φινάλε αυτής της χρονιάς, εκτός από τη τύχη που είχα να βιώσω κάτι το τόσο όμορφο, σε ένα περιβάλλον που υπόσχεται να φιλοξενήσει πολλές και ενδιαφέρουσες παραστάσεις από εδώ και εμπρός.

Links: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ωνασείου
Victoria Chaplin - Wikipedia

Και καθώς μετρούμε αντίστροφα για την έλευση της νέας χρονιάς, ας ευχηθούμε καλώς να ορίσει το 2011 στη ζωή μας!

Μαριαλένα, 30/12/2010

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Χριστούγεννα σαν κάποτε...

Καθώς πλησιάζουμε στο επίκεντρο των εορτασμών των Χριστουγέννων, σκέψεις διάφορες περνούν απ' το μυαλό μου που έχουν να κάνουν με την εποχή και την αίσθηση που μου αφήνει. Ομολογώ πως καθώς "έρχονται" οι άγιες τούτες ημέρες (ίσως τώρα πια κατ' ευφημισμόν), αν δεν στραφείς στα βαθύτερα νοήματα της παράδοσης και της ιστορίας και τα διδάγματά τους, για ό,τι συνέβη 2000+ χρόνια πριν, τότε μένεις μονάχα στα σύμβολα μιας ξενόφερτης τάσης, με πολλά λαμπιόνια μα καθόλου νόημα.

Θα αφήσω πίσω μου την γνωστή μας ιστορία του Θείου Βρέφους που γεννήθηκε κυνηγημένο σε μια σπηλιά της Ναζαρέτ και των γεγονότων που ακολούθησαν κατά τας γραφάς, θα σταθώ μόνον πως για τους οπαδούς της πίστης του Χριστού, η γέννησή Του ήταν η αφορμή να γιορτάζουν κάθε χρόνο την σημαντικότητα της ύπαρξής Του στις 25 Δεκεμβρίου, καταμεσής του χειμώνα, λίγο μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Να θυμίσω πως στο πέρασμα των αιώνων, οι πρόγονοί μας είχαν μάθει να ζουν με τα λίγα και φτωχικά να γιορτάζουν το Δωδεκαήμερο, με τοπικά γλυκά, με κάλαντα, με στολισμό των καραβιών για τους ναυτικούς και τον Άγιο Βασίλειο, να είναι ο άγιος των διδαγμάτων από την Καισάρεια και όχι ο γνωστός και μη εξαιρετέος παχουλός, κοκκινοφορεμένος γενειοφόρος με τον σάκο στη πλάτη και τον Ρούντολφ το ελαφάκι να σέρνει το έλκηθρο από τη Λαπωνία.

Αναλογιστείτε λίγο, τι στο καλό γιορτάζουμε αυτή τη περίοδο. Τα στολισμένα δέντρα μπροστά από καταστήματα μήπως, τα παγοδρόμια που μας έσκασαν σαν άλλη μόδα μπροστά από διάφορα εμπορικά κέντρα, λες και είμαστε Βορειοευρωπαίοι, τις εξόδους μας για ρεβεγιόν Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς με νταμπλ ντοτ χρέωση? Τις αγορές για τα ανηψούδια, βαφτιστήρια, κουμπάρους και δεν συμμαζεύεται? Το φαγητό σε αφθονία? Τα όρη και τα άγρια βουνά που καταφεύγουμε για να κάνουμε γιορτές σε κάποιο σαλέ ακριβοπληρώνοντας την διαμονή μας χρονιάρες μέρες?

Έχουμε ξεφύγει κατά πολύ από ό,τι αποκαλούμε "Χριστούγεννα". Δεν είναι τυχαίο πως όλη αυτή η αναμπουμπούλα, προκαλεί σε ανθρώπους με ευαίσθητο ψυχισμό, ειδικά όταν είναι εσωστρεφείς και μοναχικοί από τη φύση τους, μεγάλη μελαγχολία. Πως να βάλεις σαν τον γελωτοποιό ένα χαμόγελο στα χείλη, όταν μέσα σου το σκοτάδι σε πλημμυρίζει, κόντρα στα φωτάκια που αναβοσβήνουν? Πως να ξαναζήσεις σαν παιδί την αθωότητα του να μετατρέπεται η καθημερινότητά σου σε κάτι το μαγικό, από ένα στολισμένο σπίτι, ειδικά τα βράδυα, από ένα απρόσμενο δώρο που σου έφερε ο Άη Βασίλης, που ζωντάνευε στον ύπνο και στον ξύπνιο σου με τη μορφή ενός πλαστικού φουσκωτού πλάσματος καβάλα σε ένα ελαφάκι.

Έχουμε μετατρέψει εαυτούς σε κακέκτυπα των Αγγλοσαξώνων, που με την ηθική αλλά και την ιδεοληψία τους πως μόνον εκείνοι είναι "πολιτισμένοι" στον Δυτικό Κόσμο, μας έκαναν και εμάς τους Μεσόγειους, να θέλουμε να τους μοιάσουμε όπως και να έχει. Τύφλα να έχει η πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν χρόνια τώρα με τα πρότυπά τους. Όχι, δεν με χαλάει η υπέροχη μουσική που έχει γραφτεί με αφορμή τα Χριστούγεννα από συνθέτες αυτής της κουλτούρας, ίσα ίσα που λατρεύω ερμηνείες σαν κι αυτή που σας αφιερώνω και όσα χρόνια και αν περάσουν διατηρεί τη λάμψη της. Και η ανταλλαγή ευρετηρίων καρτών με προσωπικές ευχές και όμορφα σχέδια είναι έθιμο που σπάει ευχάριστα τη μονοτονία μας και μας φέρνει νοητά κοντά σε ανθρώπους που σκεφτόμαστε και μας σκέπτονται. Ακόμα και η προσφορά δώρων, πέραν του συμβολικού χαρακτήρα, είναι μια ευκαιρία για να δώσεις χαρά μέσα από την αγάπη που στην ουσία, προσφέρεις στους άλλους.


Diana Krall - Let it snow, LP Christmas, 2005

Ακούω συχνά να λένε πως τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά, αλλά θα διαφωνήσω. Αυτές οι στιγμές είναι για να θυμάσαι πως μόνο με γαλήνη στη ψυχή μπορείς να αφουγκραστείς, για να δεχθείς τη σημαντικότητα των αλλαγών στη ζωή μας. Ο Χριστός γεννάται θεωρητικά κάθε χρόνο, όμως τι μένει όταν τα λαμπιόνια σβήσουν και τα στολίδια ξαναμπούν στη θέση τους?

Καλές Γιορτές, Καλά Χριστούγεννα με αγάπη, με πίστη και καρδιά σαν των μικρών παιδιών εύχομαι για όλους μας!

Μαριαλένα, 22/12/2010

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Πέρα από τα όρια

Τη Κυριακή που μας πέρασε η παρέα του ScooterClub Hellas, πραγματοποίησε τη πρώτη της χειμωνιάτικη εκδρομή στα Πίσια Περαχώρας, ένα γραφικό προορισμό καταμεσής στα Γεράνεια, ανάμεσα στη Περαχώρα Λουτρακίου και το Αλεποχώρι, που για πολλούς λόγους, μας άφησε με όμορφες αναμνήσεις!

Πήρα το σκούτερ μου και πήγα σόλο στο σημείο συνάντησής μας στο Δαφνί, αφού ο σύντροφός μου δεν μπόρεσε να έλθει τελευταία στιγμή και εγώ ήμουν ήδη έτοιμη να ξεκινήσω. Ρύθμιση των αναρτήσεων πριν την αναχώρηση, τελευταίες οδηγίες πριν ξεκινήσουμε, το κλειδί στη μίζα, εκκίνηση.

Μετά τα διόδια της Ελευσίνας, η πρώτη στροφή φανερώνει τον αέρα που μας περίμενε κατά μήκος της Εθνικής Οδού Αθηνών Κορίνθου. Έχω αφαιρέσει τη μπαγκαζιέρα για να αποφύγω στροβιλισμούς του αέρα στην ουρά της μηχανής, αλλά τα μποφόρ δεν με αφήνουν να οδηγήσω σε χαλαρούς ρυθμούς.

Ο αέρας που φυσά από το βουνό προς τον Σαρωνικό, στα Μέγαρα φυσά ανελέητα και βρίσκω καταφύγιο στις σήραγγες όταν εισέρχομαι και μπορώ να κρατώ σταθερή ταχύτητα και να παίρνω μιαν ανάσα όσο βρίσκομαι μέσα στα τούνελ, μέχρι να ξαναβγώ στην Εθνική και να αντιμετωπίσω την μανία του ανέμου στο όχημά μου. Μετατοπίζομαι μια δυο φορές, ενώ προσπαθώ να επαναφέρω το όχημά μου σε ορθή πορεία, καθώς κοιτάζω από τους καθρέπτες ότι έχω το πεδίο ελεύθερο.

Μπροστά μου οχήματα βαρέως τύπου, νταλίκες και πούλμαν με αναγκάζουν να πάω στην μεσαία λουρίδα και να προσπεράσω, σαν ένα ποντίκι που περνάει έναν ελέφαντα! Ξαναμπαίνω στην δεξιά λουρίδα και βρίσκομαι στην μεγάλη κατηφορική ευθεία της Πετρόλα, μέχρι να περάσω τα διόδια των Ισθμίων και να βγω, μαζί με τους υπόλοιπους σκουτεριστές, στην έξοδο για Λουτράκι. Κάνω να ανάψω το φλας αριστερά και συνειδητοποιώ πως ενώ πατώ τη μανέτα του φρένου για να στρίψω, η αδρεναλίνη κάνει το χέρι μου να τρέμει σαν να έχω πάρεση, ενώ συνειδητοποιώ πως η οδήγηση στην Εθνική με είχε κάνει να κρατώ το τιμόνι με όλη μου τη δύναμη.

Είχα ζήσει παρόμοιες στιγμές απείρου κάλους, όταν πέρσι τον Μάιο, πήγαμε στην Πανελλήνια Συνάντηση του Κλαμπ, στον Βόλο ένα σαββατοκύριακο και ενώ πήγαμε με βροχή (πράγμα που το αντέχεις όταν οδηγείς δίτροχο), γυρίσαμε με οκτώ μποφόρ και τη μηχανή μας να πηγαίνει στα κόκκινα με 150+ χλμ/ώρα, για να ξεφύγουμε από τον πλαγιομετωπικό άνεμο που μας κυνηγούσε σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Αττική. Εκείνη την επιστροφή δεν πρόκειται να την ξεχάσω, αφού μέσα μου έλεγα όλες τις προσευχές που ήξερα για να μας έχει ο Θεός καλά να βγάλουμε το ταξίδι Βόλος-Αθήνα σώοι και αβλαβείς, κάτω από τόσο αντίξοες καιρικές συνθήκες.

Αυτή τη φορά εφάρμοσα αυτά που -εμπειρικά- είχα μάθει σε εκείνο το ταξίδι, δηλαδή να κρατώ το γκάζι σταθερό και να το ανοίγω όσο ο άνεμος με χτυπούσε με μανία και προσπάθησα να τα εφαρμόσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αυτή τη δοκιμασία. Φυσικά και θα ήθελα να είχα μια μηχανή με σαφή οδηγική συμπεριφορά προσανατολισμένη για ταξίδια, αλλά εφόσον η επιλογή μου αρκείται σε ένα σκούτερ 300 κυβικών, με αυτό κλήθηκα να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου στο τιμόνι.

Αν τα κατάφερα? Δύσκολη απάντηση αυτή, γιατί έχω ακόμα πολλά να μάθω και να ζήσω σε επίπεδο εμπειριών στην οδήγηση. Όσο οδηγούσα, το ένστικτο της επιβίωσης κυριαρχούσε μέσα μου, αφού δεν είχα την πολυτέλεια να απολαύσω το τοπίο ή να πω ότι "ιδού η Ρόδος και ιδού και το πήδημα". Στον Ζάλογγο έμοιαζα να είχα πάει και αν θα έπεφτα ή όχι στον γκρεμό, οφείλετο καθαρά στους δικούς μου χειρισμούς. Φτάνοντας στο Λουτράκι ένιωσα πως ακροβατούσα σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην ευχαρίστηση και τον μαζοχισμό, για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Εθνική. Ευχαρίστηση για το γεγονός ότι μετά από πολύ καιρό, ξανάπιανα το τιμόνι του σκούτερ μου για να κάνω μιαν εκδρομή εκτός των ορίων της πόλης και μαζοχισμός που επέβαλα στον εαυτό μου συνθήκες μεγάλου ρίσκου και κινδύνου, για να φτάσω στον προορισμό μου, εν τέλει ασφαλής και ακέραια.

Η διαδρομή Λουτράκι-Περαχώρα-Πίσια-Σχίνος-Αλεποχώρι και επιστροφή μέσω Μεγάρων από την Παλαιά Εθνική Οδό-Ελευσίνα-Νέα Εθνική Οδός, με έκανε στη συνέχεια να "λυθώ" ξανά στην ορεινή οδήγηση, πράγμα που λατρεύω, είτε με το αυτοκίνητο, είτε με την μηχανή, γιατί μου αρέσει πολύ ο ρυθμός που ακολουθείς για να διαβείς τους φιδωτούς δρόμους πάνω στα βουνά, ενώ γεμίζει η ματιά σου από φύση και τοπία μοναδικά!

Γύρισα σπίτι από την Λεωφόρο Αθηνών, ενώ το σκοτάδι και το κρύο είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους, μα δεν με ένοιαζε διόλου αυτό. Ένιωθα πως η μηχανή πήγαινε άνετα στις συνθήκες του δρόμου και της κίνησης, ενώ πλησίαζα στον προορισμό μου, έπιασα τον εαυτό μου να μονολογεί πως για μιαν ακόμα φορά "η αποστολή ολοκληρώθηκε", έχοντας συνάμα περάσει όμορφες στιγμές με τη παρέα του Κλαμπ που ήλθε στην εκδρομή. Σημασία πάνω από όλα είχε ότι είχα φέρει εις πέρας μια τέτοια δοκιμασία, "μόνη μου", έννοια που προσωπικά με κεντρίζει να συνεχίσω να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη και εμπειρότερη οδηγός δικύκλου, όσο αυτό αποτελεί κομμάτι της ζωής μου. Αυτό το "μόνη μου" κρατώ ανάμεσα σε μια μεγάλη παρέα με κοινό χαρακτηριστικό τη μοτοκίνηση, για να με χτυπήσω -εικονικά- στον ώμο και να πω: μπράβο κορίτσι μου, καλά τα πήγες και ας ξεπέρασες για μια ακόμη φορά τα όριά σου! Είναι να απορείς το γιατί...





Photos by ScooterClubHellas.gr, (c)2010

Μαριαλένα, 5/12/2010

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Για τον Αλέξη...

Ανήμερα του Αγίου Νικολάου, 6 του Δεκέμβρη, πάνε δυο χρόνια από τότε που ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έφυγε από τη ζωή, χτυπημένος αναίτια από το βόλι ενός "οργάνου της τάξης".

Πάνε δυο χρόνια από τότε που ξέσπασαν οι περίφημες ταραχές [greek riots], από όσους ένιωθαν ότι τους έπνιγε η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί. Δυο χρόνια πέρασαν από τότε που κυβερνούσε ένας ανίκανος που έδωσε τη θέση του σε έναν ακόμα αδίσταχτο ηγέτη. Και γι' αυτά τα δυο χρόνια που πέρασαν, επέτρεψέ μου Αλέξη, να σου ζητήσω ταπεινά συγνώμη...

-Συγνώμη, που ο θάνατός σου συνέβη για το τίποτα, ένα βράδυ Σαββάτου καθώς ζήτησες τον λόγο από δυο αστυνομικούς που επιτέθηκαν φραστικά στους συνομιλήκους σου, καθώς καθόσασταν στη Ζωοδόχου Πηγής και Τζαβέλα στα Εξάρχεια.

-Συγνώμη, που ένας εκπρόσωπος της δικής μου γενιάς, ο επαίσχυντος Κορκονέας, τράβηξε το όπλο καθώς ξαναγύρισε για να σου "δείξει" εσένα του παιδιού, που ήσουν αθώος γι' αυτό και μίλησες!

-Συγνώμη, που η Αθήνα έγινε πεδίο μάχης, ανάμεσα σε θύτες και θύματα, εξουσιαστές και πολίτες, συνήθεις υπόπτους και νοικοκυραίους, που η οργή τους έστρεψε να βγουν στους δρόμους.

-Συγνώμη, για τις περιουσίες που κάηκαν, λεηλατήθηκαν, για τους δρόμους που ακόμα έχουν τα σημάδια της ταραχής χαραγμένα στην άσφαλτο, εξαιτίας της δολοφονίας σου.

-Συγνώμη, που η πόλη που μεγάλωσες, δείχνει τώρα πιο "ξένη" από ποτέ μέσα στις γκρίζες ζώνες που χαράσσονται ενώ πέφτει το σκοτάδι κάθε δειλινό.

-Συγνώμη, που εκείνα τα Χριστούγεννα, όπως και τα φετινά δεν θυμίζουν κάτι από γιορτές σε μια ευνομούμενη και ευημερούσα κοινωνία, όπως κάποτε θεωρούσαμε ότι είμασταν.

-Συγνώμη, που η γενιά των 700€, έγινε τώρα των 592€ και της υποταγής στα ξένα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα, που τόσες δεκαετίες έκαναν πλιάτσικο στις πλάτες τις δικές μας και τώρα πληρώνουμε τα σπασμένα της "εμπιστοσύνης" μας σε πολιτικούς δίχως αξίες και αξιωσύνη.

-Συγνώμη, που τώρα θα ήσουν 17 χρονών παλικάρι και θα ετοιμαζόσουν να δώσεις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, για να πάρεις ένα πτυχίο δίχως αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας.

-Συγνώμη, αγόρι μου, που δεν πρόλαβες να δεις την όμορφη πλευρά της ζωής καθώς μεγάλωνες, να ερωτευθείς, να αγαπήσεις, να κάνεις έρωτα, να χτυπήσει η καρδιά σου δυνατά για να διεκδικήσεις το δικαίωμά σου στην αθανασία!

-Συγνώμη, που πίστεψα τις σειρήνες της παραπληροφόρησης για τα αίτια του θανάτου σου, που μέχρι να καταλάβω τι παιχνίδι παίχτηκε πάνω στο νεκρό σου σώμα ήταν πια αργά.

-Συγνώμη, που δεν πήρα και εγώ μια πέτρα να την ρίξω στο κεφάλι όσων μας έκαναν να σκύψουμε το κεφάλι και να λέμε και ευχαριστώ για την κατάντια μας βρε Αλέξη, αλλά δεν φταις εσύ που πλήρωσες με τίμημα την ίδια σου τη ζωή.

Συγνώμη, παιδί μου, συγνώμη...


Αλέξης Γρηγορόπουλος

Links: Φωτογραφικό αφιέρωμα στον Αλέξη Γρηγορόπουλο (1)
Φωτογραφικό αφιέρωμα (2)

Υ.Γ. Συγνώμη Αλέξη, που ανοσιοργούμε στη μνήμη σου στην επέτειο του χαμού σου, για λόγους και αιτίες πέραν από ότι συνέβη εκείνη τη νύχτα. Σήμερα είσαι εσύ ο λόγος για ξεσηκωμό και αναταραχές εκτόνωσης ή στάχτης στα μάτια. Αύριο για ποιον θα κτυπήσει η καμπάνα άραγε?

Marialena, 4/12/2010