Mind the Gap

30/03/2010...11:33 πμ

Ενός λεπτού ντροπή.


Ενός λεπτού ντροπή.

Σιωπή, Σκάστε όλοι σας.

Έστω και για ένα δευτερόλεπτο σκάστε.

Όχι άλλες κραυγές και δραματικές περιγραφές τρόμου από εσάς τους γυμνοσάλιαγκες “αστυνομικούς συντάκτες” που τρέφεστε με το αίμα των θυμάτων και τις ασφαλίτικες πληροφορίες. Σκάστε.

Όχι άλλες κοινωνιολογικές αναλύσεις για την καθημερινότητα τον ρατσισμό και τις ταξικές αντιθέσεις, από εσάς τους ζάπλουτους τηλεφωστήρες δημοσιογράφους που αγναντεύετε αποστειρωμένα τη ζωή, μέσα από τα σκούρα τζάμια των θωρακισμένων φοροκλοπημέων σας 4χ4. Σκάστε.

Όχι άλλα μαθήματα δημοκρατικής πυγμαχίας από εσένα ψυχοπαθή, μεγαλομανή καλαμοκαβαλάρη υπουργέ του παρακράτους και από σας τους αντιπολιτευόμενους ανεύθυνους τιμητές της τάξης και ασφάλειας. Σκάστε.
Όχι άλλες παραστάσεις κακομοιριάς και “συναδελφικότητας”, για πάσαν νόσο και πάσαν μαλακία, από εσάς τους επαγγελματίες συνδικαλιστές της ερασιτεχνικής αστυνομίας στα κιτρινοπαράθυρα. Σκάστε.

Όχι άλλη υποκρισία, σκάστε όλοι σας.

Πνίγεται την πραγματικότητα και δεν αφήνετε να ακουστεί ο πηγαίος και αληθινός θρήνος για ένα 15χρονο παιδί που δολοφονήθηκε. Σκάστε και αφήστε να ακουστεί για μια φορά η ανθρώπινη αλήθεια, το ουρλιαχτό για την απώλεια.

Στα σκουπίδια μας, στα απόβλητα της άπληστης κατανάλωσης, που είναι η αιτία για το σφαγείο που αποκαλείτε, κοινή συναινέσει, όλοι εσείς οι καλοβαλμένοι τιποτένιοι μισάνθρωποι, “δημοκρατική κοινωνία”, εκεί έσβησαν τα όνειρα ενός παιδιού.

Τα υποπροϊόντα της σήψης της περήφανης “Ελληνικής Δημοκρατίας” είναι αυτά που εξερράγησαν στα χέρια του, είμαστε όλοι λίγο ή πολύ λερωμένοι με το αίμα του, αλλά εσείς το πίνετε και το απολαμβάνετε. Σκάστε βδέλλες.

Οι περισσότεροι, αυτοί που δεν έχουν και δεν “κρατούν”, αυτοί που αποτελούν την σιωπηρή πλειοψηφία πόνεσαν, θύμωσαν και ντράπηκαν. Έσκυψαν το κεφάλι όταν άκουσαν την είδηση και θρήνησαν για μια ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει. Ντράπηκαν γιατί ένοιωσαν την συνευθύνη για την κοινωνία που δημιούργησαν.

Όλοι εμείς που βλέπουμε τη ζωή των παιδιών μας να συμπιέζεται στη μηχανή του κιμά, ας τους κάνουμε επιτέλους να σκάσουν. Όλοι εμείς που δεν θα διαχωρίσουμε ποτέ την αξία της ζωής του 15χρονου δολοφονημένου Αλέξανδρου από αυτή του 15χρονου δολοφονημένου μετανάστη, ας κάνουμε τη σιωπή μας τόσο εκκωφαντική που να τους κάνει να σκάσουν.
Αφού δεν ντρέπονται ας σκάσουν, όλοι αυτοί οι αναίσχυντοι που τολμάνε να πουλάνε τα κομμάτια ενός διαμελισμένου πτώματος, ενός 15χρονου παιδιού για λίγο ακόμα κέρδος, για ένα σκαλάκι ποιο ψηλά στον αγώνα αναρρίχησης με αντίπαλο το εγώ τους.

Ας τους κάνουμε να σιωπήσουν αφού δεν μπορούν να νιώσουν ούτε ενός λεπτού ντροπή …….

Mind the Gap

Αναδημοσίευση από το μπλογκ: Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα

Η Κιβωτός του Κόσμου

Για χρόνια άκουγα για την Κιβωτό του Κόσμου και το έργο ενός ιερωμένου που έχει αφιερωθεί στο να μαζέψει από τον δρόμο παιδιά εκτεθειμένα στον κίνδυνο και να τους παρέχει στέγη, ρουχισμό, τροφή, ακόμα και εκπαίδευση, για να τα προστατεύσει από τη παραβατικότητα που υπάρχει ανάμεσα στις ευπαθείς ομάδες.

Τον ιερωμένο αυτόν, τον περίμενα να είναι μεγάλης ηλικίας, γιατί για χρόνια η Κιβωτός εμφανίζεται να δραστηριοποιείται, αλλά έκανα λάθος, καθώς όταν επισκεύτηκα πρόσφατα την ιστοσελίδα της οργάνωσης, εξεπλάγην όταν ανακάλυψα ότι ο πατέρας Αντώνιος, είναι ένας νέος άνθρωπος με μοντέρνες αντιλήψεις, που υπηρετεί τόσο τον Θεό, όσο και τους ανθρώπους.

Με αφορμή του να δοθούν κάποια παιδικά παιχνίδια προσχολικής ηλικίας στα παιδιά που φιλοξενούνται στη Κιβωτό, έμαθα περισσότερα επιτέλους γι' αυτήν την εθελοντική πρωτοβουλία, που συντηρείται από το υστέρημα των συνανθρώπων μας και την δωρεά ειδών που μπορούν να φανούν χρήσιμα για τα παιδιά που υποστηρίζονται από την Κιβωτό.

Στη περιοχή του Κολωνού, όπου κατοικούν πολλές αναξιοπαθούσες πληθυσμιακές ομάδες, εκεί ο π. Αντώνιος έφτιαξε στην οδό Ζηνοδώρου, κοντά στη Λένορμαν, το καταφύγιο των μικρών παιδιών από όλον τον κόσμο, όπου μπορούν να μελετήσουν, να παίξουν, να διαβάσουν και να περάσουν τον χρόνο τους σε περιβάλλον θαλπωρής, παιδιά έως 18 ετών που φιλοξενούνται από την Κιβωτό.

Όμως ο πατέρας Αντώνιος, δεν αρκείται σε όσα ήδη προσφέρει στη τοπική κοινότητα της περιοχής. Ανήσυχος και στραμμένος στη προστασία των αδυνάμων, δεν εφησυχάζεται και συνεχίζει έχοντας στο νου του και τη διεύρυνση της προσφοράς της Κιβωτού.

"Η Κιβωτός του Κόσμου" ετοιμάζει ένα κέντρο υποδοχής και στήριξης για άστεγες μητέρες και τα παιδιά τους όπου θα υπάρχει και ειδική μέριμνα για πρόσφυγες.
Βοηθείστε και εσεις την προσπαθεια αυτή καλώντας μόνο από σταθερό τηλ. του ΟΤΕ τον εξής αριθμό :

901 11 170 170 (2,99 + ΦΠΑ 19%)

Περιδιαβαίνοντας την πολύ ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα της Κιβωτού, θα δείτε και εσείς με τη σειρά σας το έργο του πατέρα Αντωνίου και των εθελοντών που τον πλαισιώνουν. Προτρέπω δε, όσους από εσάς, είτε έχετε είτε δεν έχετε ακόμα παιδιά, να βρείτε το κίνητρο μέσα σας και να δώσετε τώρα που πλησιάζει το Άγιο Πάσχα, είτε τον οβολό σας, είτε παλιά παιχνίδια, βιβλία και ρούχα που εσείς πλέον δεν χρειάζεστε, αλλά μπορούν να φανούν χρήσιμα στις οικογένειες που τα έχουν ανάγκη. Ακόμα και η εθελοντική εργασία στο κέντρο της Κιβωτού και η παροχή βοήθειας κατ' αυτόν τον τρόπο, είναι σημαντική ενίσχυση.

Το σημαντικότερο σε όλα αυτά, είναι πως πιάνει τόπο η κίνησή σας αυτή και κάποιοι συνάνθρωποί σας αντιμετωπίζουν τη ζωή, στηριζόμενοι στη καλοσύνη και την ευαισθητοποίησή σας. Να είστε σίγουροι πως ο πάτερ Αντώνιος δεν θα αρνηθεί να επικοινωνήσετε μαζί του και να του προσφέρετε αυτό που μπορείτε να δώσετε στη Κιβωτό!

Καλές γιορτές και να θυμάστε πως η φιλανθρωπία δεν είναι επίδειξη, αλλά πράξη Αγάπης!

Σύνδεσμος: Η Κιβωτός του Κόσμου

Μοναχικές Γυναίκες

Μοναχικές Γυναίκες ~ Γλυκερία, Δήμου & Τσανακλίδου

Μοναχικές Γυναίκες

Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Γλυκερία - Ελένη Δήμου - Τάνια Τσανακλίδου

Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ,
να βγω έξω να ζήσω,
για ένα τσιγάρο, ένα ποτό,
να πιάσω κάποιον να του πω:
"δώσ' μου το χρόνο σου...
κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου."
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει:
"δε γίνεται".
Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο "γεια"
δεν παραδίνεται.

Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".
Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' αγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του
με πιάνει κρίση,
σέρνεται απάνω μου
τον έρωτα να ζήσει.

Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο.
Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω "βοήθα με, Χριστέ" και να δακρύζω.
Πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα,
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη,
και όλα γύρω μου φωνάζουν
"είμαι μόνη".

Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ' ακούν.
Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν.

σ.σ. Για την Ημέρα της Γυναίκας, 8 του Μάρτη.

Μια μέρα σαν τις άλλες, μια μέρα όπου τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, έρχονται σε αντίθεση με τη Γυναίκα που ζει ανάμεσά μας.

Δεν θα πω ότι το να είσαι Γυναίκα, είναι ευχή ή κατάρα στη σύγχρονη εποχή μας. Θα πω όμως ότι το να είσαι Γυναίκα, βιώνεις μέσα σου το μεγαλείο της Πλάσης τούτης που εξανθρωπίζεται μέσα από σένα. Είσαι η Αόρατη Δύναμη που κρατά τις ισορροπίες σε έναν κόσμο που τρέχει με ταχύτητες φωτός μπροστά σου, είσαι η Γη που δέχεται, που υπομένει, που αντέχει και ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο.

Είσαι η Πηγή της Ζωής, είσαι η κόρη της θεάς Εστίας, η ιέρεια της Αφροδίτης, η συνεχιστής της θεάς Αθηνάς και η ενσάρκωση της Αρτέμιδας σε έναν αέναο κύκλο που ξεκινά από σένα και καταλήγει πάλι σε εσένα.

Είσαι εκείνη που ανδρώνει τους άνδρες, που συμπληρώνει τον σύντροφό της, φροντίζει τους γονείς και τα παιδιά της, είσαι εκείνη που βάζει τα στήθη μπροστά για ό,τι συμβεί με εκείνο το θάρρος που βγαίνει από τα σωθικά σου εν καιρώ κινδύνου. Είσαι αυτή που κρατά τις τύχες του Κόσμου στα χέρια της, κάθε ώρα και κάθε στιγμή που περνά και εσύ καλείσαι να παίξεις τον ρόλο της μάνας, της αδελφής, της συντρόφου, της ερωμένης, της εργαζόμενης, του θύτη και του θύματος στο δυαδικό σύστημα των εναλλασσόμενων ρόλων και προσωπείων που σε έχουν βάλει να ζεις για να υπάρχεις.

Για την Ημέρα της Γυναίκας 2010, ένα συγκλονιστικό τραγούδι τραγουδισμένο από Γυναίκες για Γυναίκες...

Να μας χαίρεστε, να μας αγαπάτε και να μας εκτιμάτε που υπάρχουμε στη ζωή σας!

Μαριαλένα, 6/3/2010