Ο χρόνος επηρεάζει με πολλούς τρόπους τον άνθρωπο, αλλά φοβάται μόνον ένα πpάγμα. Δεν τολμά ν'αγγίξει την αγάπη που είναι απλή κι αληθινή. Την κάνει ν'ανθίζει περισσότερο, όχι λιγότερο...
Prem Rawat
Χρησιμοποιώντας σωστά τους εσωτερικούς μας θησαυρούς γινόμαστε πλουσιότεροι.
Το να αναγνωρίζουμε τους εσωτερικούς μας θησαυρούς σημαίνει να τους χρησιμοποιούμε σωστά. Ο χρόνος, η ενέργεια και οι σκέψεις είναι οι σημαντικότεροι θησαυροί μας. Όταν αναγνωρίζουμε αυτούς τους θησαυρούς, θα μπορούμε να τους φροντίζουμε με προσοχήκαι να τους χρησιμοποιούμε για το καλό όλων.
Εσωτερικοί Θησαυροί, εικόνα από www.thessalonikiblogs.gr
Όταν αυτοί οι θησαυροί χρησιμοποιούνται σωστά και πλήρως, φέρνουν τους καλύτερους εξωτερικούς θησαυρούς. Όταν έχουμε επαφή με τον εαυτό μας και του δίνουμε προσοχή, θα μπορούμε να αναγνωρίζουμε αυτούς τους εσωτερικούς θησαυρούς. Οι θησαυροί αυτοί μας κρατάνε πάντα πλούσιους, ακόμα κι όταν οι εξωτερικές καταστάσεις δεν είναι τόσο ευνοϊκές.
Όσο πιο πολύ χρησιμοποιούμε αυτούς τους θησαυρούς, τόσο πιο πλούσιους θα μας κάνουν.
Με αφορμή την ιδιαίτερη παρουσία της Loreena McKennitt στο μουσικό στερέωμα, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που αποκαλούμε "παγκόσμια μουσική". Είναι άραγε αρχετυπικοί ήχοι που όταν τους ακούμε διεγείρουν το κοινωνικό μας υποσυνείδητο, τη κολυμβήθρα των συναισθημάτων που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, τις μνήμες των προγόνων που μας κληροδότησαν και τις μεταφέρουμε βαθιά μέσα μας.
Η Loreena McKennitt, γεννημένη στον Καναδά, με Ιρλανδοσκωτσέζικες ρίζες, είναι μια ξεχωριστή παρουσία στα μουσικά πράγματα του καιρού μας. Πολυτάλαντη, παίζει και συνθέτει, ενώ το ηχόχρωμα της φωνής της, αποπνέει ταυτόχρονα ζεστασιά και μελωδικότητα που σε κάνει να ταξιδεύεις μέσα από την ερμηνεία της. Με επιρροές από τον κόσμο των Κελτών, αλλά και από τις μουσικές της Ανατολής, το αποτέλεσμα μαγεύει, καθώς η Loreena δεν έχει τον στόμφο της Sarah Brightman ως σοπράνο, ούτε την απόκοσμη αίσθηση της Enya όταν τραγουδά, αλλά με τον προσωπικό της, χαρακτηριστικό, γήινο αλλά και αέρινο τρόπο, ο ακροατής μυείται στη κουλτούρα των παραδοσιακών και παναθρώπινων ήχων.
Tango To Evora
Άνθρωποι της Μουσικής σαν και αυτή, διαθέτουν το μοναδικό χάρισμα να "ντύνουν" τα τραγούδια τους με μοναδικές ερμηνείες που ακούγονται συναρπαστικά ακόμα και στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Στην Ελλάδα, ανάλογες περιπτώσεις ερμηνευτικά είναι η Ελευθερία Αρβανιτάκη και η Σαββίνα Γιαννάτου, που ακολουθούν ανάλογους δρόμους με ανοίγματα στη Δυτική και Ανατολίτικη Μουσική, μέσα από τις προσωπικές τους αναζητήσεις. Όμως η McKennitt, έχει κατορθώσει να ξεπεράσει τα σύνορα της Αμερικής και της Ευρώπης και να αγγίζει ακροατήριο από όλον τον κόσμο, εξαιτίας του ταλέντου και των επιλογών της.
Μοιάζει σαν να έχει βγει από τον κόσμο του Shakespeare και να ζει στην εποχή της βασίλισσας Ελισσάβεt στον ύστερο Μεσαίωνα. Η μορφή της αυστηρή αλλά όχι αυταρχική, δοσμένη σε αυτό που κάνει, αφήνει να φανεί μέσα από τη διεισδυτική ματιά της και τις κινήσεις της καθώς παίζει κάποιο μουσικό όργανο, το πάθος που τη διακατέχει γι' αυτό που διάλεξε να κάνει και το σημαντικότερο, αυτό φτάνει για να μεταδωθεί και στο κοινό, που μαγεμένο αφουκράζεται το Σύμπαν που του περιγράφει, τον κόσμο των ξωτικών, των λιμνών, των Ιπποτών και των Παλατιών, που του περιγράφει μέσα από τα αφηγηματικά τραγούδια της.
The Mummers' Dance
Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε για μιαν ακόμη φορά ζωντανά στην Ελλάδα σύντομα, καθώς τώρα συνειδητοποιώ πως για να γίνει ακόμα πιο ισχυρός ο δεσμός που μας ενώνει με τέτοιου είδους ακούσματα, που ανήκουν στη κυτταρική μνήμη που μας ωθεί να νιώθουμε την ένωση με τον πνευματικό μας εαυτό καθώς η Loreena McKennitt, σαν άλλη Αρχαία Μούσα, σχίζει την σιγαλιά της νύχτας με τη φωνή της και σαν κύκνος, λικνίζεται στα νερά μιας παγωμένης λίμνης στη μέση του μυαλού μας.
Avatar σύμφωνα με τον Ινδουϊσμό στα σανσκριτικά, σημαίνει "μετενσάρκωση", ή με μεγαλύτερη ακρίβεια "εμφάνιση" ή "αποκάλυψη" του θείου σε ποικίλες μορφές στον έμβιο και φυσικό κόσμο και αναφέρεται σε ηθελημένη κάθοδο της θεότητας από τον ουρανό στη γη. Από αυτήν την έννοια εμπνεύστηκε τον τίτλο της και η ταινία του James Cameron.
Όταν πριν από δυο μήνες περίπου πήγα να δω με την παρέα μου το Julie & Julia, στο λόμπι του κινηματοχώρου, υπήρχε μια αφίσα προπομπός της ταινίας, με φόντο το βαθύ μπλε του ουράνιου στερεώματος και τα περίεργα πλάσματα να διαφαίνονται στον ορίζοντα. Η παρέα μου πρότεινε να δούμε τη ταινία, όταν βγει στους κινηματογράφους, γιατί θα ήταν γυρισμένη σε τρισδιάστατη εικόνα (3D) και επειδή μέχρι σήμερα υπήρξε η ακριβότερη παραγωγή στην ιστορία του σινεμά!
Avatar's official trailer
Αν και όπως πολλοί κινηματογραφόφιλοι της γενιάς μου, έχουμε γαλουχηθεί με ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όπως και αντίστοιχες τηλεοπτικές σειρές, ομολογώ πως πήγα να δω το Avatar, με κίνητρο τα νοήματα της υπόθεσης και όχι γιατί η τεχνολογία ήταν το ατού της ταινίας. Έκανα λάθος, καθώς η θέαση με τα ειδικά γυαλιά στην μεγάλη οθόνη, ήταν αδιαμφισβήτητα, ανεπανάληπτη εμπειρία!
Η οθόνη γεμίζει από απίστευτης σύλληψης σκηνικά και εφέ και καθώς η υπόθεση ξετυλίγεται, όλο και περισσότερο, ο παράξενος κόσμος του πλανήτη της Πανδώρας (προσέξτε σημειολογία: Παν+δώρα), μοιάζει να γίνεται ολοένα και πιο οικείος στα μάτια του θεατή, που ζει μαζί με τους ήρωες αυτό που δείχνει να έχει αποκοπεί στη καθημερινότητά του, με άλλα λόγια την επαφή και τον σεβασμό στη Φύση.
James Cameron's Vision Featurette
Το σενάριο μοιάζει απλοϊκό, καθώς "κακοί" Αμερικάνοι πρώην πεζοναύτες και νυν μισθοφόροι, έχουν προσληφθεί από μιαν εταιρία που λόγω του γεωλογικού πλούτου της Πανδώρας, θέλουν να εκδιώξουν τη φυλή των εξωγήινων Νάβι και να εκμεταλλευτούν τη γη τους που είναι πλούσια σε κοιτάσματα ενός σπάνιου ορυκτού. Εκεί καλείται ο κεντρικός ήρωας, ο Jake Sully, να πάρει τη θέση του αδελφού του επιστήμονα και ως πρώην πεζοναύτης και ο ίδιος, να "εμφανιστεί" στον πλανήτη μέσα από το δικό του Avatar και να κατακτήσει την έκταση των Νάβι. Όμως δεν υπολογίζει στον έρωτα και την ματαιότητα της καταστροφής του περιβάλλοντος, που τον κάνουν να αλλάξει γνώμη και να θελήσει να υπερασπιστεί μέσα από το ομοίωμά του, το οικοσύστημα που απειλούταν υπό εξαφάνιση.
Η φυλή αυτή με τους λεπτά και πανύψηλα πλάσματα που μοιάζουν και με άνθρωπο αλλά και με ζώα της ζούγκλας, ζει ειρηνικά και σε αρμονία με το περιβάλλον που την θρέφει και αποδίδει μεγάλη αξία στην διατήρηση του οικοσυστήματος μέσα από τη λατρεία της Μάνας Γης και του Δέντρου των Προγόνων, τη κυτταρική τους μνήμη και το συλλογικό τους υποσυνείδητο. Με την επίθεση των εκτελεστών και την καταστροφή μέρους της γης τους, στο βωμό του κέρδους, ο θεατής συμπάσχει με τους ήρωες της ταινίας, σαν η Πανδώρα να είναι και δική του πατρίδα και αγαναχτεί για την αλόγιστη καταστροφή του περιβάλλοντος.
AVATAR Theme Official Video Leona lewis I See You HQ
Η κορυφαία στιγμή της ταινίας σεναριακά τουλάχιστον, για μένα, είναι όταν η ηρωίδα της ταινίας Neytiri, αναφωνεί στον πρωταγωνιστή I see you, εννοώντας ότι τον αναγνωρίζει ως έναν από τη φυλή των Νάβι, έστω και ήταν μονάχα η εμφάνιση ενός ανθρώπου στο σώμα του Avatar του και εκείνος της απαντά το ίδιο. I see you, όταν μπορείς να δεις στη ψυχή του άλλου, όταν κάνεις επαφή πέραν από την υλική διάσταση που έχουμε συνηθίσει να αναγνωρίζουμε.
Από αυτήν την φράση εμπνεύστηκε και το τραγούδι των τίτλων του τέλους, που ερμηνεύει με πάθος η Leona Lewis. Αν το ακούσει κανείς χωρίς να δει τη ταινία, είναι μια κινηματογραφικού ύφους με κρεσέντα, μπαλάντα, όμως μετά τη ταινία θυμίζει πως ενώθηκαν οι τύχες των Νάβι με έναν άνθρωπο που πήγε κόντρα στην αποστολή του και τότε, αποκτά ακόμα περισσότερο νόημα καθώς ακούμε την ερμηνεία και τους στίχους του τραγουδιού.
Σε αναμονή της δεύτερης συνέχειας της ταινίας, καθώς ο σκηνοθέτης θα εμπλουτίσει το σενάριο, καθώς δήλωσε, αλλά και θα κάνει χρήση της τεχνολογικής υποδομής που δημιούργησε για να γυρίσει το Avatar, θα σημειώσω το προσεγμένο καστ των ηθοποιών, με την Sigourney Weaver να δίνει το σημείο αναφοράς μεταξύ Alien & Avatar και βέβαια την πεποίθηση πια, ότι η συγκεκριμένη ταινία, είναι μακράν η καλύτερη ταινία της δεκαετίας και με τον τρόπο που γυρίστηκε, αλλάζει για πάντα τα δεδομένα στον κινηματογράφο.
Φωτιά που θεριεύει από τον αγέρα. Σχοινί που πατιέται βήμα βήμα καθώς ακροβατείς στην Άβυσσο. "Είσαι ευτυχισμένη?" ...Σιωπή. Χτύπος καρδιάς ενώ δεν βρίσκεις τις λέξεις για να πεις αυτό που νιώθεις. Σιωπή. Είσαι ευτυχισμένη? Κλείνεις τα μάτια και βυθίζεσαι μέσα σε μια αίσθηση ότι κατρακυλάς σε ένα πηγάδι δίχως πάτο.
Λοιπόν, είσαι? Τι περιμένεις και δεν το ομολογείς? Τι νομίζεις πως είναι η ευτυχία και δεν απαντάς σ' αυτήν την ερώτηση?
Ευτυχία είναι η πληρότητα, είναι η γαλήνη, η αίσθηση πως αυτό που αναζητούσες, το βρήκες, ο προορισμός... είναι, είναι, είναι, ούτε και ξέρω τι είναι. Εσύ και η "τελειομανία" σου, αυτός ο μηχανισμός άμυνας για να φτιάχνεις στο μυαλό σου το καλό και αγαθό, το άκακο, το ιδανικό. Ναι, το ιδανικό, αυτό που η μνήμη ανακαλεί από άλλες διαστάσεις, εκεί όπου μέσα σου διάολε, ξέρεις, πως είναι η ευτυχία, η αγάπη, η ένωση, η γαλήνη, η σιωπή, το επιούσιο και το επουράνιο, αλλά φευ διαλέγουμε τον δύσκολο, τον επίπονο, τον βασανιστικό δρόμο όπου κάθε τι όσο και αν απλώνεις το χέρι να το φτάσεις, παίζει κρυφτούλι με τις αντοχές σου.
Μια ερώτηση αρκεί για να βουτήξεις στα κατάβαθα της ψυχής για να κάνεις τη σύνδεση και νιώθεις χωρίς άμυνες, χωρίς το περιτύλιγμα της μέδουσας με τα πολλά πρόσωπα. Η Μέδουσα Γοργώ της αρχαιότητας με την όψη που τρόμαζε τους θνητούς που την αντίκριζαν. Βγάλε το από μέσα σου δίχως να σε γονατίσει, ξανά και ξανά, ναι, να σε γονατίζει σαν να παίζει μαζί σου με ένα αόρατο σπαθί για να σε αποδεκατίσει. Υπάρχουν νικητές και χαμένοι σε αυτήν την αναμέτρηση?
Δίνεις την απάντηση τρεμάμενη, ενώ μέσα σου αισθάνεσαι να πάλλεται το Είναι σου. Κι έπειτα απεκδύεσαι του Μανδύα που φοράς για να "προστατεύεσαι" από τον ίδιο σου τον Εαυτό, τον αυστηρότερο κριτή σου και βάζεις τα χέρια σου τριγύρω για να καλύψεις την εσωτερική σου γύμνια. Σαν την άμπωτη και την παλίρροια, αρχίζει και γεμίζει αυτό που άγγιξες εκεί βαθιά μέσα σου, ενώ δεν ξέρεις πως νιώθεις κάνοντας επαφή με κάτι τόσο βαθύ τόσο ξαφνικά.
Χαμογελάς με τα μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα και λες "όλα καλά", έστω και αυτό που θες είναι να χαθείς μέσα στην αγκαλιά του άλλου και αυτό το όλα καλά που επαναλαμβάνεις, να το πιστέψεις και η ίδια. Αλλάζεις παραστάσεις, αλλάζεις περιβάλλον για να "ξεφύγεις" από τα αγκίστρια που σε κρατούν στα δίχτυα της μαλακίας σου μέσα παγιδευμένη. Επιτέλους μίλησες, επιτέλους είπες ότι ένιωθες και έκανες τις συνδέσεις σου. Μίλησε η καρδιά σου, η ψυχή σου, το πριν και το μετά σου σε πήραν από το χέρι και παρουσιάστηκαν εμπρός σου, επιτέλους.
Τελευταίος σταθμός η ευτυχία. Μετά δεν υπάρχει πισωγύρισμα, ούτε επόμενη πράξη στο δράμα. Απλά πέφτει η αυλαία στο έργο που εσύ σκηνοθέτησες και πρωταγωνίστησες με τόσο πόνο και τόσα δάκρυα. Άραγε άξιζε τον κόπο?Κι έπειτα ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...
Πρώτο ποστ για την καινούργια χρονιά, λίγα εικοσιτετράωρα μετά την αλλαγή του χρόνου. ...3,2,1 φτου και βγήκε το 2010, η απαρχή της νέας δεκαετίας. Παράξενο, περίεργο, ανατρεπτικό, εκρηκτικό και απροσδόκητο ήταν το 2009 που τώρα αναπαύεται στο παρελθόν, κόντρα στις ευχές που δίνουμε συνήθως σε τέτοιες περιστάσεις, για να εξευμενίσουμε τη θεά Τύχη και να κάνουμε την βαθύτερη έκφανση των συναισθημάτων μας να εκφραστεί στη πραγματικότητα.
Οι ευχές που με τις λέξεις που διαλέγουμε και τη δόνηση που αυτές προκαλούν, δημιουργούν ανάλογα το υπόβαθρο για την πραγματοποίησή τους ή όχι σε μια στιγμή, ή μια αιωνιότητα ανάλογα το πόσο έτοιμοι είμαστε. Πάντοτε ευχόμαστε, γιατί πάντοτε ενδόμυχα θέλουμε να γίνουμε κύριοι της μοίρας και της ζωής μας, μέσα από όσα κάνουμε και σκεφτόμαστε. Το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία, γιατί πολύ απλά, πέραν των πεποιθήσεων και των περιορισμών στο αντιληπτικό μας πεδίο, η ζωή επαναπροσδιορίζεται με ταχύτητα φωτός, που ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιλαμβάνεται ως αποτέλεσμα παρά ως πράξη.
Στο κατώφλι της νέας χρονιάς, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα, καθώς μέσα μου έκανα τον απολογισμό των περασμένων 365 ημερών και στο μεταίχμιο της νοητής αλλαγής χρονολογίας, αυτό που ήθελα ήταν να αγκάλιαζα τους ανθρώπους που έχω στη σκέψη μου και με την δύναμη της αγάπης να μεταβούμε σε ένα νέο ορόσημο.
Το ρολόι χτύπησε 12 και τα πυροτεχνήματα έκαναν την εμφάνισή τους στον Αττικό Ουρανό. 12.01' ανακουφίστηκα, το σκαλοπάτι το είχαμε διαβεί χωρίς ορατές απώλειες σε συναισθηματικό επίπεδο. Μια στιγμή ήταν και πέρασε...
Οι ευχές έχουν δύναμη και υπόσταση, γι' αυτό και θα ευχηθώ για το 2010 να είμαστε γεροί και στα πόδια μας, με καθαρή σκέψη και φως στη καρδιά!...
My truth is yet to be revealed to the eyes of those who dare to seek it!
Join me in one of the most thought provoking adventures of discovering what lies beneath the lines of my self-driven but not necessarily self-centered blogs! What does "Marialena" mean?
Click here!
Αναρτήσεις
